De Afdeling heeft met de uitspraak over de reclame op de Weerselose markt het overtrederbegrip genuanceerd. Dit heeft tot gevolg dat bestuursorganen (veel) minder snel gedragingen/overtredingen aan een (rechts)persoon mogen toerekenen. Voor de vraag of iemand als overtreder aangemerkt mag worden, heeft de Afdeling aansluiting gezocht bij de (strengere) criteria uit het strafrecht. Voor de handhavingspraktijk kan dit forse gevolgen hebben. Er zal minder snel sprake zijn een overtreder, wat ook de verhaalsmogelijkheden voor overheden beperkt. Hoe dat precies zit, bespreken wij in dit blog.
Overheden hebben er regelmatig mee te maken; burgers die claimen door verjaring eigenaar te zijn geworden van een stukje overheidsgrond (vaak snippergroen). Dikwijls gebeurt dat nadat burgers er jarenlang gebruik van hebben gemaakt en de overheid de grond opeens nodig heeft of projectmatig op grotere schaal het (illegaal) grondgebruik inventariseert. Burgers beroepen zich er dan op dat zij door bevrijdende verjaring (ex artikel 3:105 BW) eigenaar van de grond zijn geworden.
Het gerechtshof ’s-Hertogenbosch heeft op 1 augustus jl. een uitspraak gedaan waarin het hof heeft geoordeeld dat het structureel verrichten van overwerk gevolgen kan hebben voor de arbeidsomvang.
Mijn vorige blog over het vertrouwensbeginsel had een bestuursrechtelijke insteek. De Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft in de afgelopen jaren een maatstaf ontwikkeld om toezeggingen te wegen vanuit het perspectief van de burger. Het is niet meer zo van belang wat een overheid precies bedoelde. Meer van belang is hoe het is overgekomen bij een redelijk denkende burger. Die maatstaf van ‘het burgerperspectief’ is inmiddels ook door de civiele rechter overgenomen. Dat blijkt ook uit een arrest van het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch van begin augustus 2023. Ook een ambtenaar (of een advocaat die optreedt voor de overheid) wordt langs die meetlat gelegd.
Een bestuurder doet er natuurlijk goed aan om op zijn woorden te passen. Zomaar iets roepen kan een dure grap worden. Zeker als het gaat om bijvoorbeeld een wethouder die iets zegt over een onderwerp dat tot zijn portefeuille behoort. In ieder geval moet het (schade)belang van degene die op een toezegging vertrouwde, altijd serieus genomen worden zo blijkt uit een recente uitspraak van de Raad van State.
In deze blog wordt een recente uitspraak van de Hoge Raad besproken. In deze uitspraak geeft de Hoge Raad antwoord op de vraag of een werkgever wettelijke en bovenwettelijke vakantiedagen moet uitbetalen die een werknemer tijdens het dienstverband heeft opgebouwd, maar die niet door hem zijn opgenomen.
Een kamer/deel van een woning huren in de woning van de verhuurder, wordt gedaan door middel van een hospitaovereenkomst. Huurder en verhuurder wonen dan in dezelfde woonruimte. Dit kan riskant zijn, zeker als huurder en verhuurder elkaar nog niet kennen. Wat zijn de opties?
De afgelopen jaren is het onderwerp aangaande de huisvesting van arbeidsmigranten en seizoenarbeiders een spraakmakend thema geweest. Niet alleen in het nieuws, maar ook in de rechtspraak komt het onderwerp regelmatig aan bod. Over het algemeen gaat de rechtspraak over de vraag of het huisvesten van arbeidsmigranten en seizoenarbeiders is toegestaan op grond van het bestemmingsplan. De uitspraak van 2 augustus 2023 van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: ‘de Afdeling’) is juridisch interessant omdat deze een mooie inkijk geeft in de systematiek van de Dienstenrichtlijn en waarop gelet moet worden bij het maken van planregels.
